Η εμπειρία της τυπικής πανεπιστημιακής τάξης αναζητά σήμερα νέα ισορροπία. Μετά την ευρεία υιοθέτηση της εξ αποστάσεως διδασκαλίας, δεν πρόκειται απλώς για επιστροφή στο προηγούμενο μοντέλο, αλλά για επανασχεδιασμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Η ψηφιακή μάθηση απέδειξε ότι η πρόσβαση στη γνώση μπορεί να διευρυνθεί, όμως η φυσική παρουσία διατηρεί μοναδικές παιδαγωγικές αξίες όπως στιγμιαία ανταπόκριση, μη λεκτική επικοινωνία, εργαστηριακή πρακτική και τη μη προγραμματισμένη συνεργασία που γεννά νέες ιδέες στους διαδρόμους και στις καφετέριες του campus.
Τα πανεπιστήμια που προχωρούν αποτελεσματικά σήμερα σχεδιάζουν υβριδικά μαθήματα με σαφή διαχωρισμό ρόλων. Το ψηφιακό περιεχόμενο εξυπηρετεί την προπαρασκευή, την επανάληψη και την εξατομίκευση — βιντεομαθήματα, quizzes και πλατφόρμες συζήτησης — ενώ οι δια ζώσης συναντήσεις αφιερώνονται σε εφαρμογή, συζήτηση, project-work και αξιολόγηση σύνθετων δεξιοτήτων.
Αυτό το μοντέλο μειώνει το «χρονικό αποτύπωμα» της παράδοσης και αυξάνει την ποιότητα της αλληλεπίδρασης. Επιπλέον, η φυσική τάξη ενδυναμώνει κοινωνικές δεξιότητες όπως δημόσια ομιλία, ομάδες εργασίας και πρακτική επίλυση προβλημάτων, ικανότητες που σπάνια μεταφέρονται πλήρως μέσω οθόνης.
Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι διδάσκοντες, οι οποίοι εκπαιδεύονται σε μεθόδους blended learning, στο σχεδιασμό μικρών ομάδων και στη χρήση αναλυτικών στοιχείων για να εντοπίζουν φοιτητές που χρειάζονται υποστήριξη.
Τελικά, ο στόχος δεν είναι να επιλέξουμε «ψηφιακό» ή «δια ζώσης», αλλά να συνθέσουμε ένα ευέλικτο περιβάλλον όπου η τεχνολογία πολλαπλασιάζει και δεν υποκαθιστά την ανθρώπινη διδασκαλία.
