Την φράση «άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο» την έλεγαν συχνά οι άνθρωποι την παλιά εποχή, επειδή εργάζονταν μόνο στη γεωργία και στην κτηνοτροφία. Τότε υπήρχε η ανάγκη της διαβίωσης, να παράγουν για τη διατροφή τους. Οπότε δεν υπήρχε χρόνος για τα παιδιά, οι γονείς δεν τα έστελναν στο σχολείο, αλλά τα έπαιρναν μαζί τους στα χωράφια για να βοηθούν.
Τα περισσότερα παιδία εκείνης της εποχής μάθαιναν γράμματα του Δημοτικού – τις περισσότερες φορές δεν το ολοκλήρωναν- και ελάχιστα από αυτά συνέχιζαν στο Γυμνάσιο για να πάρουν μια θέση στο δημόσιο.
Το «ξύλο απελέκητο» είχε και αυτό τη σημασία του. Τα ξύλα τα ξεχώριζαν οι άνθρωποι σε αυτά που ήταν για καύσιμη ύλη για το μαγείρεμα και το τζάκι, τα δε καλύτερα τα πελεκούσαν για να τα χρησιμοποιεί η οικογένεια στις διάφορες ανάγκες της. Στο πελεκημένο ξύλο έδιναν μεγαλύτερη αξία, επειδή από αυτό κατασκεύαζαν αντικείμενα για όλες τις ανάγκες που είχε η οικογένειά για να διαβιώνει καλύτερα.
Κατά συνέπεια το απελέκητο ξύλο δεν είχε μεγάλη αξία. Έτσι και ο αγράμματος άνθρωπος θεωρούσαν ότι είναι όμοιος με αυτό το ξύλο.
Στο πέρασμα των χρόνων οι οικογένειες άρχισαν να αλλάζουν και να προτιμούν να μαθαίνουν γράμματα τα παιδιά τους. Από τότε και μετά είχε γίνει συνήθεια από όλες τις οικογένειες να λένε στα παιδιά τους: «να διαβάζετε να μάθετε γράμματα, για να μην σας λένε ότι είστε σαν τα απελέκητα ξύλα».
Ωθούσαν τα παιδιά τους στη μόρφωση ώστε να φύγουν από τα χωριά και την κοπιαστική εργασία. Να πάνε στις πόλεις όπου θα είχαν καλύτερη διαβίωση και θα έβρισκαν αμέσως δουλειά, καθότι θα ήταν μορφωμένα.
Ερχόμενοι στη σημερινή εποχή και γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω από ιστορίες παππούδων και γιαγιάδων, καταλαβαίνουμε την αξία της μάθησης και της εκπαίδευσης. Μας κάνει πρώτα καλύτερους ως ανθρώπους και στη συνέχεια μας προσφέρει μια αξιόλογη θέση στην κοινωνία και φυσικά καλύτερη διαβίωση.
